Iñigo Iraurgi: Ironman de Venecia

Si la semana pasada publicábamos las impresiones de Elena Asenjo sobre su participación en el Ironman de Niza, esta vez es Iñigo Iraurgi quien hace lo propio para contarnos su experiencia en el Ironman de Venecia que se disputó en junio.

Porqué un triathlon distancia ironman y porqué Venecia.
Porque la distancia Ironman me obliga a hacer una planificación de entrenamientos a largo plazo que me encanta al estar siempre pendiente de ese horizonte y además encuentro muchos momentos de satisfacción durante los entrenamientos tanto en compañía como en soledad. Y porqué Venecia, porque de esta manera combino deporte y turismo familiar.

La prueba
En cuanto a la prueba en si, como en los anteriores triathlones que he hecho en esta distancia empiezo los días anteriores con los nervios propios pre-carrera, teniendo dudas de si habré entrenado lo suficiente, de si estaré bien hidratado, de si me aguantará la rodilla después de un año lesionado, del posible calor el día de la prueba etc….

Con todo lo anterior llega el día X, empiezo con un buen desayuno a las 4,00 h, entro en boxes para ultimar preparativos del material y a las 6,30 al agua. La entrada al agua es espectacular, desde donde nos deja el autobús tienes que aproximarte andando a la salida entre los canales de Venecia y es precioso. La natación sale de una punta de la ciudad histórica de Venecia hacia el exterior. 3800 metros en línea recta, a mi me resultó bastante aburrido, y con un agua bastante sucia y en algunas partes asquerosa. Pero esto es así, una vez de empezar, piano piano y hasta ver la rampa de salida.

Hago la transición sin prisa y contento por haber salido del agua sin problemas. El recorrido de la bici es hacia el interior, por una zona agrícola y totalmente llano. Después de unos 25 km iniciales dimos tres vueltas a un recorrido 42 km y vuelta a boxes. Al ser todo llano, no dejas de dar pedales en ningún momento y al final no sabía ni que postura tomar para que no me duela el culo, pero no es nada fuera de lo previsto porque siempre estoy muy justo de km en bici. En todo el recorrido solo utilicé dos piñones y sin quitar el plato. Finalmente llegan los 180 km, he tardado algo más de lo que tenía pensado, pero he llegado y a por el marathón.

Empiezo con ganas por haberme olvidado de la bici y al mismo tiempo empiezo con mucha precaución por la alta temperatura (34 grados). El recorrido de la carrera a pié es en un gran parque, también a las afueras del Venecia que conocemos y se dan 4 vueltas. En todo el recorrido no hay ni una sombra. Cojo un ritmo llevadero y a contar kms estando muy atento a la hidratación. En la segunda parte tengo un pequeño bajón por lo que empiezo a combinar unos minutos corriendo y otros andando hasta el final. Por fin llega el momento de pasar meta y todo es satisfacción lo mires por donde lo mires. Pienso “una más”, ahora a pensar en la siguiente. Esto me gusta.

Después de llegar a meta, premio inesperado y difícilmente entendible en estas pruebas: para recoger la bici tenemos que desplazarnos unos 2 km andando. Sobran los adjetivos.

Para terminar, lo que es la prueba en sí para mí no es recomendable. El atractivo que es Venecia solo lo ves en la salida, el resto de la prueba es totalmente ajena a la ciudad, con muy poco ambiente de triathlon y una participación baja (no creo que llegó a 600 participantes). Sin embargo estuvimos de turismo en Venecia hasta el Miércoles y la verdad es que es una ciudad que si puedes no puedes dejar de visitarla. Impresionante. Merece la pena.


Nizako Ironmana, Elenaren lorpena

Uztailean burutu zen Nizako Ironman ospetsua. Bertan izan genituen Jon Urien, Luis Bilbao, Txema Chavez, Ernesto Garcia, Iskandar Alberdi eta Elena Asenjo. Ez da makala Ironman bat prestatzea; Triatletak, 3.86 kilometro egin beharko ditu igeriketan; bizkletan 180 km eta azkenik, zapatillak jantzi eta maratoi oso bat korrika, 42.195 kilometro.

Elena Nizako Ironmanean. Argazkia: Susana Etxebarria

Elenari Nizan bizitakoak hitz batzuk eskatu dizkiogu. Hemen gure txapeldunak idatzitakoa:

Lerro batzuk zuentzat, nirekin egon zareten guztientzat, finisher izaten lagundu didazuen guztientzat. Izen zerrenda luzea da benetan, horregatik, gureta ere, ezin guztiak aipatu inor ahaztu barik. Taldekideak, lankideak, lagunak, hurbilekoak, urrunekoak, familia…

Lortutakoari hitz bat eman beharko banio, ikaragarria hitza izango litzateke. Ikaragarria 48 asteko bidea, esperientzia, sentimendu eta pertsonak. Nik ez dut inoiz ikusi nire burua Ironman batean, “niretzat distantzia hori larregi da” edo “nik ezin dut horrelakorik egin” modukoak aipatzen nituen, baina azkenien…eta ondiño ez dakit oso ondo zelan, pasa den uztailean guztiz fidatzen naizen bi pertsonekin batera, nire zalantzei eta beldurrei aurre egin eta ideia ero honi forma ematen hasi nintzen/ginen.

Bidea oso luzea eta oso gogorra izan da: eguneroko talde lana, lorpen eta helburu txikiak jartzen, ikaragarrizko bizipena izatera eraman naute. Bai, ikaragarria! nik lortu dut, bizikletan eta korrikan hain txarto aritzen den honek, zalantza handiak zituen honek, bai nik,
lortu dut.

Lasterketa egunera heltzeko lan handia egin dugu, nik eta ondoan izan ditudan pertsonak, aipatutako 48 aste horietan danetarik egon da, eta orain…. Lorpen handi baten ostean…

Eskerrik asko!

Eeeeeeeeeeee finisherra naz.

Elena Nizako Ironmanean helmugaratzen. Argazkia: Susana Etxebarria.

Triatloi sasoia amaitzen

Kurtso berria hasi dugun honetan, triatloi sasoia amaitzen ari da eta azken lasterketak burutzen ari dira iraileko lehen astetan.
Iralaren 2an, Zumaiako XI. Triatloia ospatu zen, sprint luzeerakoa eta Euskadio Txapelketa ere bazena.
Irailaren 10ean, Sestaon ospatu zen Sestaoko Triatloiaren IV. edizioa, luzeera olinpikoan eta hau ere Euskadiko Txapelketarako baliagarria.
Lasterketekin amaitzeko, irailaren 9-10ean, Valentzian ospatu zen Espainiako Triatloi Txapelketa eta beran izan genuen Irene.

Zumaian hainbat taldekide izan genituen: Irene Loizate, Irea Gallastegi, Uxue Letamendia, Telmo Barrutia, Annton Sagarminaga, Aitor Iraurgi, Eneko Letamendia, Oier Bedilauneta eta Jose Manuel Gonzalez. Irenek lehen postua lortu zuen 23 urtez azpiko kategorian eta Ireak hirugarren postua eskuratu zuen kadete mailan.

Zumaiako XI. Triatloian, gure gazteak. Argazkia: Nerea Palacios.

Zumaian ateratako zenbait argazki hemen

Sestaon hiru lagun izan genituen: Berasa, Txomin eta Iskandar Ormaetxea.

Berasa Sestaoko IV Triatloian bere saria jasotzen. Argazkia: Festak.com

Sestaon ateratako zenbait argazki hemen

Valentzian ospatutako Espainiako Triatloi Txapelketan, 23 urtez azpiko mailan bigarren postua lortu zuen Irene Loizatek. Bejondeizula neska!

Irene Loizate, 2017. Espainiako Triatloi Txapelketan bigarrena

Espainiako triatloi txapelketarako sailkapena

Uztailaren 8an ospatu zen Almazán-en (Soria), Espainikako Triatloi Txapelketan aritzeko azken sailkapen lasterketa.  Irailean Balentzian ospatuko den txapelketarako sailkapena lortu zuen Irene Loizatek.

Irene Loizate Almazánen. Espainikako Triatloi Txapelketarako pasea lortuta.

Jarraian bigarren postua (eta beraz sailkapena) lortu zuen  Irene Loizateren hitzak:

Iragan larunbatean Soriako Almazan herrian izan zen espainiako triatloi txapelketarako sailkatzeko azkeneko lasterketa. Aurrerengo hamabiak sailkatzen ziren, eta beraz helburua hamabi horien artean egotea zen, baina ez nirea bakarrik, noski, baizik eta parte hartzaile guztiona!
Lasterketa aitzin egindako ekaitzak marroitutako, eta arrama eta belarrez betetako, Duero ibaian 750 metrotako igeriketarekin hasten zen lasterketa; gero, trantsizio luze baten ondotik, bizikletan 7 kilometrotako hiru itzuli -zirkuitu errazean- eta finitzeko 5 kilometro korrika, 2,5km tako itzuli bi, erdia lokatz artetik -krosa iduri- eta beste erdia herri barrenetik, 100m tako igoera gogorrarekin.
Igeriketa nahiko azkarra izan zen eta guztiok talde txikitan -hiru edo lau pertsonakoak- banatuta irten ginen uretatik, neu 15. uste dut irten nintzela, beste hirurekin batera -gutxienez hiru aurreratu behar nituen beraz-. Bizikletan aurreko talde biak harrapatu eta korrika egitera 11 lasterkari batera jaitsi ginen; aurretik beste lau zihoazen. Ahalik eta azkarren egin nuen korrika -lokatz artean ibiltzea krosetan ikasita dut eta!- eta bigarrena izan nintzen helmugaratzen, lehenengoagandik 15 segundo ingurura.

Zorionak Irene!!


Durangoko VIII. Triatloi Txikia 2017

Aurreko larunbatean, euripean ospatu zen Mugarra Triatloi Eskolak antolatu zuen Durangoko VIII. Triatloi Txikia.

Goizeko bederatziak, hotza, eta euria goitik behera ari zuela, hainbat ume eta gaztetxo agertu ziren monoa soinean piszinara salto egiteko prest. Adin ezberdinetako partaideak batu eta piszina, bizikleta eta lasterrean egin eta gero, edari eta jatekoak eskeini zitzaizkien gure txiki ausartei.

Bertaratu ziren parte hartzaile eta laguntzaile guztiei eskerrak eman nahi dizkiegu. Zuek bai txapeldunak!

Durangoko VIII Triatloi Txikiko partaideak. Argazkia: Susana Etxebarria

Artxiboa